JODEN OP DE VLUCHT IN NEDERLAND !

STILTE voor de STORM, dans op de rand van de vulkaan. In Amsterdam, maar ook elders in het land, regeert de Marokkaanse straatterreur. Het tuig, bijna altijd minderjarig, richt zijn pijlen steeds vaker op Joodse burgers. Die verbergen uit angst hun keppeltjes onder petten en bezoeken ’ondergrondse’ synagogen. Keurige burgers, op de vlucht in eigen land. „Het wordt met de week erger”, zegt advocaat Herman Loonstein. „Je kunt wachten tot het eerste Joodse slachtoffer in het ziekenhuis ligt.”

MAROKKAANS STRAATTUIG DRIJFT FAMILIES NEDERLAND UIT

 
Ze gaan anoniem gekleed om niet te worden bespuugd en beschimpt.

Dagelijkse kost, zelfs in Buitenveldert, die nette Amsterdamse wijk. De 63jarige zakenman Benjamin woont er al sinds de blokkendozen uit de grond werden gestampt. „Ik ben voor de buitenwereld overduidelijk een Jood”, glimlacht hij moeizaam. „Witte baard, grote keppel. Ik kon hier altijd vrijelijk rondlopen, zoals velen met mij in Buitenveldert. Dat is nu niet meer. ’Kijk, die kanker-Jood’, roepen ze me na. Leerlingen van een ooit zo keurige, maar recent ’zwart’ gekleurde school in de buurt. Daar zitten alle rassen, prima. Maar de ’mediterrane typetjes’ slissen, schelden, intimideren. Als de school pauze heeft, mijd ik het winkelcentrum. Én ik ben voortdurend op mijn hoede.” De Amsterdammer staat symbool voor veel Joodse Nederlanders. Ze zijn argwanend, willen niet met naam in de krant, vrezen dat de straatterreur ook aan hun voordeur rammelt. Gegronde angst. De Joodse Omroep liet met een verborgen camera zien hoe rabbijn Lody van de Kamp in Amsterdam-West de hoon van Marokkaanse jochies over zich kreeg. Zelfs de Hitlergroet werd hem niet bespaard. Dankzij de SGP was er donderdag een spoeddebat in de Tweede Kamer, Amsterdamse gemeenteraadsleden spreken schande en waarnemend burgemeester Asscher gaat onderzoeken of de inzet van ’lokjoden’, agenten met keppeltjes, een optie is om het antisemitisme aan te pakken. Hoogleraar en voorzitter van één van de twee Joodse scholen in Amsterdam, Herman Loonstein (52), zucht diep. Te laat, te weinig, te slap. Zo omschrijft hij het optreden van politie en overheid tegen de jonge Marokkanen die de macht op de Nederlandse straten hebben overgenomen. „Voorbeeld: afgelopen dinsdagochtend, even voor elf uur in Buitenveldert, op klaarlichte dag”, vertelt Loonstein. „Er wordt aangebeld bij het huis van een Joods gezin. Als de man opendoet, wordt hij door een groepje Marokkanen met tientallen eieren bekogeld. Daarbij scandeerden ze onverstaanbare leuzen. De angst zit er goed in, zelfs bij de niet-extreem orthodoxen onder ons. Het tuig is waarschijnlijk op de woning afgekomen omdat er een mezoeza, een tekstkokertje, op de rechterdeurpost was aangebracht. Traditioneel Joods gebruik en in dit geval een baken voor terreur. Toen de mensen aangifte wilden doen, gaf de politie – als zo vaak – niet thuis. ’Nee, als jullie geen foto’s van de daders hebben, is er voor ons écht geen beginnen aan hoor’. Wanneer komen ze eigenlijk wel in actie? Als de eerste Jood het ziekenhuis is ingeslagen…” Professor Loonstein laat zijn kinderen niet meer met het openbaar vervoer reizen. Want ook zij zijn ’herkenbaar’ en dus potentieel doelwit. „Zo ver is het dus gekomen”, zegt hij. „Er is veel te veel gedoogd. Job Cohen ging, toen hij nog burgemeester was, wél naar Marokkaanse instellingen om zijn medeleven te betuigen als er sprake was van antimoslim sentiment. Maar omgekeerd deed hij niets, toen Joodse burgers de stad verlieten, weg getreiterd door Marokkaanse straatschurken. In Amsterdam gaat geen dag voorbij of er is een ’incident’. In grote delen van de stad kun je als Jood niet meer over straat zonder slachtoffer van verbaal geweld te worden. Veel Joden keren Nederland de rug toe en emigreren. Naar Israël of Engeland, waar ze zich nog wél vrij kunnen bewegen.”

Explosief

De situatie is explosief en zeker niet alleen in Amsterdam. Overal in het land zijn Joden slachtoffer van Marokkaanse criminelen. In Deventer woont het echtpaar Jaïr en Sylvia, in een huis vlak bij de IJsselkade. „Het is in de provincie amper beter dan in de grote stad”, zeggen zij. „Het lijkt wel of de generatie Noord-Afrikaanse Nederlanders van tussen de tien en achttien jaar geïnjecteerd is met antisemitisch gif. Wij merken het als Israël weer eens negatief in het nieuws komt. Zoals onlangs, toen dat schip vol Hamas-getrouwen richting Gaza opstoomde. Dan wordt het optreden van Israëlische militairen op Nederlandse Joden afgereageerd. Vrienden van ons, al in de zeventig, werden daags daarop in een winkelcentrum bespuugd door rotjochies van amper twaalf jaar. ’Hitler is jullie misschien vergeten, maar Allah zal jullie allemaal afslachten’, schreeuwden ze.” Antisemitisme is volgens onderzoekers in ons land ’salonfähig’ geworden; het is door brede groepen in de samenleving geaccepteerd. Joden beschimpen, racistische grappen over hen maken. Vooral ook omdat Joden in Nederland vaak beschouwd worden als vertegenwoordigers van de staat Israël. En die treedt immers ’wreed en meedogenloos op tegen de zielige Palestijnen’ is een vooringenomen mening. Bijna de helft van alle strafbare uitingen (vorig jaar 577, volgens het Meldpunt Discriminatie Internet) op internet hebben antisemitisme als onderwerp. Het aantal anti-Joodse scheldpartijen verdrievoudigde in 2009. Zodra Israël militair optreedt in Gaza zijn er volgens onderzoek van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI) honderd ernstige incidenten per maand. Een meisje met een Davidster aan haar ketting werd uitgescholden en geschopt door drie Marokkanen, zelfs toen het weerloze kind op de grond lag. Andere Marokkanen volgden een Joodse man op de fiets, maakten hem uit voor ’kanker-Jood’, sloten hem in en trapten hem in de buik. Een Joodse Amsterdammer, die tegengas gaf aan de eenzijdige berichtgeving op het forum van Gretta Duisenbergs ’Stop de Bezetting’, werd per e-mail bedreigd. ’Ik sla je gezin in elkaar en drink je bloed op, fucking Jood’. De voorbeelden zijn slechts het topje van de ijsberg, vreest het CIDI. Zo maakt één op de vijf docenten geschiedenis in de grote steden met regelmaat mee dat hij of zij de Holocaust niet ter sprake kan brengen, omdat islamitische leerlingen dan in opstand komen. Het probleem doet zich vooral voor op vmbo-scholen. Veel leraren besluiten het hoofdstuk Tweede Wereldoorlog dus maar te negeren. Ook uit angst om na schooltijd door leerlingen of hun ouders te worden belaagd. „Joden en Israël zijn voor veel allochtone scholieren en hun vaders en moeders één en hetzelfde”, aldus Hans Weekers, die jarenlang op een Rotterdamse vmbo-instelling les gaf. „Het zijn voor met name Marokkanen allemaal ’kindermoordenaars’. Joden en Amerikanen zitten overal achter, de afschuwelijke aanval op het WTC van 11 september 2001 werd uitgevoerd door de CIA en Mossad in een door Washington en Jeruzalem gezamenlijk geregisseerd wereldcomplot… Want alle Joden in het WTC waren die dag vrij, zo geloven ze echt. Een deel meent dat de Holocaust verzonnen is, anderen zeggen dat Adolf Hitler juist gestuurd is om het Joodse probleem ’op te lossen’. Ik ben door deze misstanden volkomen afgekickt op het zieke Nederlandse onderwijs.”

In voormalig stadsdeel De Baarsjes, Amsterdam-West, bezoeken Joden een ’schuilsynagoge’. Deze Sjoel West is deel van een buurthuis en van buiten niet herkenbaar als Joodse kerk. Elke sabbat komen er ongeveer dertig Joden naar de eredienst. Op de sjamash – de tempelwachter – na bedekken ze hun keppel met hoed of pet bij binnenkomst. Mensen gaan anoniem gekleed om niet te worden bespuugd en beschimpt. Als de bel in Sjoel West klinkt, wordt er nooit ’zomaar’ opengedaan. Altijd gaan minstens twee Joden kijken wie voor de deur staat. Gelijksoortige toestanden op de twee Joodse scholen in Amsterdam, die onder permanente particuliere bewaking staan. En ook de Joodse begrafenisondernemer in Buitenveldert wordt gedupeerd door scholieren van NoordAfrikaanse afkomst.

„’Hitler is jullie misschien vergeten, maar Allah zal jullie allemaal afslachten’, schreeuwden ze”

Rabbijn Raphael Evers is geboren en getogen in Slotervaart, nu probleemwijk pur sang. Zijn moeder, de 83-jarige Bloeme EversEmden, runt de Sjoel West. Daar waar een groot deel van haar familie in de concentratiekampen werd vermoord, overleefde zij de oorlog. Om nu, 65 jaar na de bevrijding, te moeten aanzien hoe Joden ’undercover’ gaan, als ze hun synagoge bezoeken. „Bar en boos”, zegt Raphael Evers. „en dan druk ik me voorzichtig uit. Wij Joden voelen steeds vaker dat dit ons land niet meer is. Alsof een inbreker in je huis was. Een ’onthemende’ ervaring. Zonder de oorlog, had je het misschien luchtiger genomen. Maar nu weet iedereen waartoe die vreselijke ontsporingen van destijds hebben geleid.” Evers (56) komt dagelijks maar twaalf minuten op straat, zegt hij. Maar zelfs dan kan het misgaan. Zo liep hij recent met zijn zoons over de chique Apollolaan, toen twee Duits sprekende „mediterrane types” hem de doorgang belemmerden. „Jammer dat Hitler je niet heeft vermoord”, werd hem toegesnauwd. „Er zijn in Amsterdam, mijn stad, no go area’s”, stelt Raphael Evers. „Plekken waar je als Jood niet meer over straat kan. Bittere herhaling van het verleden. Vorig jaar sprak ik over deze problematiek met VVD-leider Mark Rutte. Hij was met name verbijsterd dat wij niet meer voor ons Joods-zijn en voor ons geloof kunnen uitkomen.” Evers vreest dat als de politiek nu niet ingrijpt, vergelijkbare toestanden als in de buitenwijken van Parijs en Marseille dreigen. „Want de voedingsbodem is er”, meent hij. „Achterstandswijken, misschien niet zo groot als de Franse banlieus, hebben wij wel degelijk ook. Die rellen daar, kunnen zomaar overslaan. Vrouwen, homo’s, Joden zijn daar én hier slachtoffer. Nog een overeenkomst is de wijze waarop de Arabische zender Al Jazeera de mensen ophitst, schandalig. Komt bij dat de Nederlandse politie veel harder en duidelijker zou moeten optreden tegen antisemitisme. Dat Joodse instellingen zichzelf moeten beveiligen, is toch heel vreemd…” Vooraanstaande Joden vrezen dat er pas écht iets gebeurt, als de eerste zwaargewonde of zelfs dode door antisemitisch geweld valt. Realistisch scenario, is hun overtuiging. Hoogleraar Herman Loonstein: „Ik vrees het ergste. Wat hebben politie en justitie gedaan nadat rabbijn Van de Kamp de Hitlergroet kreeg? En wat deden agenten in Buitenveldert toen die met eieren bekogelde familie aangifte wilde doen? Niets!” Rabbijn Raphael Evers: „Het is een gotspe dat Joden in onze ’tolerante’ samenleving bang zijn. Dit moet een halt worden toegeroepen. Want vroeg of laat gebeuren de meest vreselijke dingen.”

Bron : Telegraaf